Kitap okumasını severim..
Yeni bilgiler öğrenmeyi severim..
Yeni şiirler keşfetmeyi severim ama başkalarının...
Başkaları yaptığında içinizde doğan keşke bende yapsam duygusu sizi yapmaya teşvik etmiyorsa sadece kıskanıyor veya daha yumuşak tabiriyle “imreniyorsanız” fakat bu imrenme duygusu o işi yapmaya değil o işi yapanın elde ettiği mutluluğaysa, keyfe ya da getiriye talipsiniz demektir.
Emek vermeden gelen ve yaşandığı ana zincirli olan hiçbir şey emeksiz ve zamansız elde edildiğinde zihinde karşılık doğurmaz. Mesela babanızın aldığı ve kırıldığında yenisini alacağını bildiğiniz hiç bir eşya bir değer ifade etmez. Büyüdüğümüzde hatırlayıp ah çektiğimiz içimizdeki özlem hiçbir zaman oyuncağımızın kendisine duyduğumuz özlem değildir. Bugün aynı oyuncağı alın 10 dakika sonra sıkılacaksınızdır. İçimizdeki özlem oyuna oyuncağa değil elden giden çocukluğadır. Asla geri gelmeyecek, artık bir anıdan ibaret olan çocukluğumuza özlem duyarız.
O zaman bana şu iki önemli husus hafızamızda ön sıralarda yer edinmeli gibi geliyor. Birisi kıymeti yaşandığı an olan şeyin vaktinde kıymetini bilmek diğeri emeksiz kazancın geçici zevkine aldanmamak.
Çok sanıyorum ki hayat elindeki ile yetinen, geçmişiyle geçinen geleceği için hep hayal tohumları ekenlere mutluluk bahşedecek.